طبق ماده‌ی ۵۱ قانون کار، ساعت کار در این قانون مدت زمانی است که کارگر نیرو یا وقت خود را به منظور انجام کار در اختیار کارفرما قرار می‌دهد. به غیر از‌ مواردی که در این قانون مستثنی شده است ساعات کار کارگران در شبانه روز نباید از ۸ ساعت تجاوز نماید.

کارفرما با توافق کارگران، نماینده یا نمایندگان قانونی آنان می‌تواند ساعات کار را در بعضی از روزهای هفته کمتر از میزان مقرر و در دیگر‌روزها اضافه بر این میزان تعیین کند به شرط آن که مجموع ساعات کار هر هفته از ۴۴ ساعت تجاوز نکند. در کارهای کشاورزی کارفرما می‌تواند با توافق کارگران نماینده یا نمایندگان قانونی آنان ساعات کار در شبانه روز را با توجه به کار، عرف و‌ فصول مختلف تنظیم نماید.

بنابراین ساعات صرف صبحانه و نهار جزء ساعت کار به حساب نمی‌آید؛ البته چنان‌چه در کارگاهی از قبل رویه‌ی مورد عمل بر این قرار گرفته باشد که ساعت صرف صبحانه یا نهار و یا شام جزء ساعت کار به حساب آید استمرار آن به عنوان عرف مستقر در کارگاه محسوب و کما کان باید اجرا گردد. زمان استراحت و نهار مدت مشخصی در قانون کار ندارد و متناسب با زمانی که کارگر در عمل صرف این امور می نماید باید محاسبه شود. ممکن است در کارگاهی نیم ساعت باشد و در کارگاهی دیگر یک ساعت.

به عنوان مثال کارگری که از ساعت 8 صبح وارد کارگاه می شود و ساعت ۱6 خارج می شود و از ساعت ۱۳ لغایت ۱۳:۳۰ برای استراحت و صرف نهار سپری می‌کند ۸ ساعت در کارگاه حضور داشته و 5/7 ساعت کارکرد داشته است.

در ضمن مربیان و معلمان در دانشگاه‌ها، مدارس و آموزشگاه‌ها در زمان های بین ساعات تدریس اوقات استراحت دارند که این مدت نیز با توجه به ماهیت کار جزء ساعات کار محسوب می‌شود.

طبق ماده‌ی ۱۵۰  قانون کار، کلیه‌ی کارفرمایان مشمول این قانون مکلفند در کارگاه، محل مناسب برای ادای فریضه نماز ایجاد نمایند و نیز در ایام ماه مبارک رمضان برای تعظیم شعایر مذهبی و رعایت حال روزه‌داران باید شرایط و ساعات کار را با همکاری انجمن اسلامی و شورای اسلامی کار و یا سایر نمایندگان قانونی کارگران طوری تنظیم نمایند که اوقات کار مانع فریضه‌ی روزه نباشد. هم‌چنین مدتی از اوقات کار  را برای ادای فریضه‌ی نماز و صرف افطار یا سحری، اختصاص دهند.